Depression - Prolog

Gdy się rodziłem, płakałem... A wszyscy nade mną się śmiali. 

Tym razem śmiejąc się umrę, a wy będziecie płakali...

Ludzie są istotami dość emocjonalnymi. Pomimo tego co mówią, nikt nie jest bez uczuć.Wystarczy nauczyć się ich nie wyrażać. To nie jest wcale takie trudne. Jeżeli zaś uważasz, że nie umiesz to zwyczajnie pewnie nie chce Ci się powstrzymywać. Świadomie, nieświadomie... Prawdą jest, że jakbyś chciał to byś się nauczył.
"Nie umiem kochać" To głupota. Każdy umie... no bo co? Nie kochasz swojej rodziny?
No właśnie, kochasz. Jeżeli chodzi zaś o inną miłość to chyba wielce się od tej nie różni.
Wmawianie sobie i wypadanie fajnie w oczach innych... jak dla mnie jest przereklamowane. Takie czasy, tacy głupi ludzie...
Żyjemy w zakichanym społeczeństwie gdzie dziewczyny to kurwy, a faceci to chuje.
Szczerze wali mnie całe otoczenie. No, prawie całe... Powiedzmy, że nie obchodzi mnie otoczenie na które nie mam powodu zwracać uwagi. "Laski" nakładające po pięć szpachel cementu, a nie, sorry... tapety. To takie jak na ścianę? Aa... kumam. Maskują twarze tak jak tapetę na ścianę się nakłada by była ładniejsza. Ale pod spodem już tak pięknie nie jest. Eh eh... Co do dupków. Fakt, większość facetów myśli tym na dole. Są jednak i kobiety myślące tylko o tym by sie pieprzyć. Co poradzić? Takie czasy.
 Bywają jednak osoby nienormalne na tę epokę. Nienormalne, co nie znaczy, że gorsze bo właśnie przeciwnie. Dla mnie są normalni, ale to raczej niewielka liczba osób. Nie, nie musisz mówić co myślisz. 
Chyba o to nie prosiłem. Jestem tylko prostym człowiekiem zagubionym w tych czasach. Mam wady i zalety. Wad więcej. 
Depresja... wiesz co to? Miałeś.. kiedyś tak, że nic Ci się nie chciało? Nie, nie mówię o lenistwie. Tylko o tym, że zwyczajnie nie masz na nic ochoty.
...
Chyba nadal się nie rozumiemy. Mam na myśli, że nie ma rzeczy, które Cię rozweselają. Chcesz coś zrobić, ale nie czujesz najmniejszych chęci. Tym samym nie robisz nic co może poprawić Ci nastrój bo nie masz siły sie zmuszać. Ostatecznie nie robisz dla siebie nic... a jedyne co, to rozmyślasz szukając sensu w swoim życiu. To miałem na myśli, rozumiesz? Ciesze sie.
Sądzę, że jest to jeden z "objawów". Innym jest chyba to, że nie chcesz przebywać wśród ludzi, a sam. Udajesz radość, której w Tobie nie ma gdy masz z nimi styczność. Tak naprawdę łatwo to ukryć. Dlaczego? Bo ludzie są ślepi. Choć pokazujesz im pewne rzeczy, to wcale ich nie widzą. Większość myśli o sobie.
Obchodzi ich może jedynie druga osoba, gdy jest to ktoś atrakcyjny. Przeciętni ludzie mają przesrane. Co do depresji kolejną z objaw jest chyba też odczuwanie braku psychicznej siły. Jest Ci ciężko, wmawiasz sobie, że będzie dobrze, ale tak naprawdę gówno sam zrobisz. Problemy od tak nie znikają, trzeba czasu i wspierających Cię osób. Niektóre zostają na zawsze. Beznadziejnie, co nie? A sorry... zapomniałem sie. Czasem problemy są przejściowe. Szkoda, że nie zawsze, ale wystarczy zwyczajnie wytrzymać i je przeczekać.
Problemy... miłość, fałszywa przyjaźń, rodzina...
No właśnie, tak sobie przypomniałem... czy to nie zabawne? Niektórym ludziom zwyczajnie pada psychika od problemów, nie wiedzą co ze sobą zrobić, ale... Ja sie pytam czemu dwunastolatki twierdzą, że nie chcą miłości, bo ona rani? Że nie chcą mieć przyjaciół, bo są fałszywi? Że ich matki to zołzy, bo dużo wymagają.
Czemu dziecko wypowiada się na takie tematy? Miłość? Co ktoś tak młody wie co to miłość? Taka poważna do drugiej osoby, a nie od ojca czy matki. Przyjaźń? Matko boska... przyjaciół może mieć, ale znajdzie ich jeszcze wielu. Ludzie są różni. Mając tyle lat nie przeżyło się zbyt wiele. W takim wieku zresztą nieliczna grupa osób pozostaje wierna przyjaciołom. Wymagający rodzice... jeszcze im za to podziękuje. Nienawidzę użalających się ludzi. Zawsze mogą coś zrobić, ale otrzymywanie współczucia od innych zbyt im się podoba. Wkurzające... Narzekają na wszystkich wokół, ale sami są jeszcze gorsi. Powinni się wziąć za siebie! A jeżeli im się nie chce, nie powinni wciąż mówić jak to mają źle. Nie, nie widzę nic złego w mówieniu o swoich problemach. Zwyczajnie trzeba widzieć różnicę pomiędzy tym, a bezsensownym użalaniem się nad sobą. Co najgorsze mam styczność z taką osobą pięć dni w tygodniu. Wciąż popełnia ten sam jeden pieprzony błąd choć inni dokładnie mówią co powinna zmienić. Stara się swoim zachowaniem wymusić na mnie i innych konkretną reakcje. Tyle, że ja widząc to robię odwrotnie niż by chciała. W sumie zwyczajnie mam na nią zwis. Kiedyś znałem takich osób więcej. Czasem obrażali się słysząc ode mnie, że ich zachowanie mnie irytuje. Ale nie umiałem się powstrzymać, by im tego nie powiedzieć. Ja wiem, że mam wiele zastrzeżeń co do ludzi. Ale spoko, do siebie mam chyba nawet jeszcze więcej. Jestem typem samotnika. Nie,inaczej. Zwyczajnie jestem otoczony przez nieliczną grupę osób. Mimo, że jestem bardzo uprzejmy to raczej dość nieśmiały. Przez to ciężko mi nawiązywać kontakty. No i zdaje się, że ludzie po poznaniu mnie są rozczarowani, bo urywają kontakt. Aktualnie mam dwóch  przyjaciol. Jednego, którego widzę prawie codziennie - Hiroshiego. Pięć dni w tygodniu tylko w szkole i czasem poza nią, a w weekendy to rzadko. Ale ma dla mnie ogromną wartość. Jak to sie mówi... takiego to ze świecą szukać. Jest zajebisty!
No, ale idąc dalej mam jeszcze jednego przyjaciela, który niestety mieszka dość daleko mnie - Kaoru. Słynę z tego, że poznałem dużo osób w internecie z czego z większością nie mam już kontaktu, a z innymi gadam może raz w miesiącu. Jednak on jest wyjątkiem. Nigdy się nie widzieliśmy na żywo, ale rozumie mnie jak nikt. Rozmawiamy codziennie.  Chce mu mówić o wszystkich moich problemach, porażkach, ale i sukcesach których jakoś za wiele to nie ma. No właśnie, chce, gorzej z robieniem tego. Boje się, ale to dlatego, że kiedyś miałem przyjaciela który mieszkał daleko. Miałem wtedy tylko jego.
W każdym bądź razie mówiłem mu o swoich problemach których naprawdę było od cholery. I tak sądzę, że wytrzymał ze mną długo, ale chyba miał dość ciągłego słuchania mnie. Co do innych ludzi którzy mnie otaczają, niektórych lubię, innych nie. Ale to tylko znajomi z którymi zwyczajnie z przypadku czasem rozmawiam. Chcielibyście wiedzieć więcej o mnie? Ah... no cóż mam rozwiedzionych rodziców. Moja matka wzięła drugi ślub i wraz z moją starszą siostrą mieszkamy z nasza rodzicielką i jej mężem - moim ojczymem. Mój ojciec znalazł sobie dziewczynę i nie widzę sie z nim zbyt często. Co jeszcze... chodzę do liceum. Ostatnia klasa. Nie mam nikogo wyjątkowego, kogo darzyłbym jakimś uczuciem. Posiadam zwierzę, konkretniej kota który raczej nie bywa zbyt często w domu. Cholerny sierściuch, kiedy mam go miziać?
- Ah! Już ta godzina?! Wzięło mi się na myślenie...
Szybkim ruchem wziąłem kubek z resztą herbaty do ręki i wypiłem ją. Podbiegłem do schodów biorąc po drodze torbę i ubrałem buty. Założyłem kurtkę i owinąłem się szalem, w końcu wciąż była zima. Czym prędzej wybiegłem z domu by nie spóźnić się na pociąg do szkoły.
Zapomniałbym... nie przedstawiłem się, prawda? Jestem Yamai Ishida. Miło mi poznać.